Breda door jouw bril: Gierende gitaren en geluk

Door: Tristan van der Laan

Sinds 2007 woon ik in Breda. Als import-Brabander moest ik wel even wennen toen ik de rumoerige en harde Haagse wereld achter me liet en ging studeren aan Avans Hogeschool. Met mijn zinnen gezet op Communicatie & Multimedia Design ging ik vol moed langs Delft, Rotterdam en Dordrecht met de trein en stapte ik uit op het oude Breda Centraal Station. Het befaamde tunneltje werd mijn standaard weg naar huis, want ik vond mijn eerste studentenkamer in een zijstraat van de Speelhuislaan. Tijdelijk, wellicht (hierna ben ik nog meerdere keren verhuisd binnen de stad om uiteindelijk in het Ginneken terecht te komen), maar het was een uitvalsbasis voor mij om het Bredase studentenleven te gaan ontdekken.

Op de planken bij het Hijgend Hert, De Vulling en uiteraard Café de Speeltuin, waar alternatief Breda zich toen verzamelde.

Wat belangrijk om te weten voor dit verhaal is, dat ik altijd betrokken ben geweest bij muzikale initiatieven. In Den Haag had ik mijn eerste bandje en deed ik regelmatig vrijwilligerswerk op lokale festivals. Breda stelde daarmee ook niet teleur. De eerste editie van Breda Barst in het Valkenbergpark die ik meemaakte, was dan ook meteen van achter de schermen. Als stagehand samen met mijn mede-Hagenees Ricardo hielpen wij artiesten als Fixkes, Kraak & Smaak en Vengeance op weg naar het podium, maar het meest nog waren we in de ban van de grote rode tent, de Spaanse Kraag leerden wij, waar een bak herrie ons tegemoet kwam die niet minder dan heerlijk was. Ik was thuis.

Ook waren dit de eerste dagen dat ik zelf in contact kwam met lokale muzikanten en organisaties. Mijn eerste band The Blackhill Bandits kwam voort vanuit de Popcorner, toen nog in de toren van het NAC stadion, en via Herman Sibon van Pop Organisatie Breda speelden wij op de podia die de stad ons bood. Op de planken bij het Hijgend Hert, De Vulling en uiteraard Café de Speeltuin, waar alternatief Breda zich toen verzamelde. Het HBO-intro festival met de Battle of the Bands, de voorrondes voor zo’n felbegeerde plek op Breda Barst in Mezz; ik kwam overal waar de muziek me heen voerde en het smaakte altijd naar meer.

Breda is mijn muze.

Toch wilde ik wat terug doen. Breda had me omarmd en een nieuw leven gegeven, een warm muzikaal bad wat ik nooit voor mogelijk had gehouden. Met mijn achtergrond in media en wat ervaring binnen de journalistiek in het Westland kreeg ik samen met goede vriend en bandgenoot Sebas Mol het aanbod voor een eigen radioshow. Niet in Breda helaas, in Terheijden, maar allebei waren wij gevestigd in Breda en dus zorgden we voor genoeg verspreiding van Bredase artiesten aan de noordzijde van de stad, richting de Biesbosch. De motivatie om Breda muzikaal te promoten was groot en verdiend, want wat een talenten hebben we voorbij zien en horen komen. Talenten die nog steeds hoge ogen gooien binnen de Bredase scene en inmiddels ook weer hun sporen achterlaten op nieuwe generaties. Maar ik dwaal af.

Ik zat niet alleen maar in de studio. Ook bleef ik op het podium staan. Met de ‘bandits, maar ook met Fort ’99 maakten we naam in het Bredase. Kleine zaaltjes werden groter, kroegen verdwenen en werden nieuwe herinneringen (RIP de Blauwe Noot, Graanbeurs en de Boulevard bijvoorbeeld). Ook veranderde ikzelf. Ik werd volwassen. Mijn studententijd werd vervangen voor het werkend leven en de angst was er dat ik niet meer zo betrokken zou kunnen zijn bij de muziek en stad waarin ik inmiddels bijna een decennium gewoond had. Gelukkig was niets minder waar.

De keus om als freelance multimedia ontwerper aan de slag te gaan was pittig maar gaf me de ruimte om mijn eigen tijd in de delen. Zo was ik in 2018 weer als vanouds volledig betrokken bij Breda Barst om zo de magie levend te houden. Ook begon ik rond die tijd met een nieuw avontuur bij de Bredase omroep BredaNu; Rockamole.

Mijn radiohart ging weer kloppen toen ik samen met co-hosts Sam de Man en Chris “o’Shae” van Laarhoven alternatieve rock de Bredase ether in slingerde. Een belangrijke opdracht want in 2020 kwam de wereld, waarmee ook Breda, tot een grote stilstand. De stad was verlaten en live muziek mocht niet meer in verband met de corona-pandemie. Wij, als radiomakers, mochten echter doorgaan. En dat deden we. We gaven lokaal talent airtime op de radio en hielden nauwkeurig bij wanneer we weer naar optredens konden, tot die tijd het kloppend hart van Breda voor mij.

Stukje bij beetje ging de stad weer open. Er was veel veranderd, ondernemers hadden het niet altijd gehaald en ook bands en artiesten moesten er de brui aan geven. Met Den Purls stond ik als zanger op het podium van Mezz rond deze tijd, dankzij het Breda’s Most Wanted project. Kijkend naar zittende fans maar blij dat we weer mochten. Wat hebben we dat gemist. Een hernieuwde energie was het gevolg.

Anno 2025 ben ik minder actief bij BredaNu maar doe ik mee met de festivalspecials als radiomaker tijdens het Breda Jazz Festival en Breda Barst. Met mijn nieuwe band The Burning Pubcrawlers sta ik in Poppodium Phoenix in het voorprogramma van de Canadezen van The Real McKenzies 10 augustus aanstaande. Als ik niet zelf speel sta ik bij Phoenix achter de bar of ben ik druk met het maken van posters of gewoon als bezoeker tijdens een van de toffe live avonden. En dan komt het besef binnen.

Het besef dat Breda mijn stad is geworden door muziek. Dat ik mijn weg heb kunnen vinden door goede tijden en slechte tijden in de mooiste stad van het land. Mijn bijdragen heb kunnen leveren maar vooral ook heel veel heb mogen genieten van alles wat de stad te bieden heeft. Van ongemakkelijk beginnen als buitenstaander tot doorgewinterd student. Van mondkapjes tot microfoons. Breda is mijn muze.